شنایی با بیمارهای طیور در فصل تابستان:
1- برونشیت
2-آنفلوانزای فوق حاد طیور
برونشیت در طیور:
این بیماری احتمالا شایع ترین بیماری تنفسی طیور است، که اولین بار در آمریکا مطرح شد. شیوع بیماری 50 تا 100 درصد و مرگ و میر 0 تا 25 درصد است. عامل آن ویروسی به نام کورونا است. بیماری برونشیت از مخاط چشم و لوله های تنفسی شروع میشود. دوره کمون آن 18 تا 36 ساعت می باشد. بیماری خیلی سریع از طریق تماس، و تنفس انتقال مییابد. برخی از پرنده ها تا یک سال میتوانند ناقل این ویروس باشند. ویروس تا 4 هفته زنده میماند و به محلولها، گرما (56 درجه به مدت 15 دقیقه) محلولهای بازی، آنتی باکتریال ها حساس هستند. تهویه ضعیف و تراکم بالا از فاکتورهای اصلی ابتلا به بیماری می باشد.
علایم : بی حالی و افسردگی، ازدحام در یک نقطه، کاهش اشتها، سرفه، نفس نفس زدن، تنگی نفس، بستر مرطوب، اسهال، تکرر ادرار
تشخیص: تشخیص تجربی این بیماری ابتدا با مشاهده علایم کلینیکی، التهاب است. اما تشخیص قطعی آن با دیدن ویروس بعد از گذشت 3 تا 5 روز از حمله ویروس HA منفی، تست آنتی بادی مثبت و سیلیواستاسیس در سیستم تنفسی می باشد.
درمان: ترکیب سدیم سالسیلات (Sodium salicylate) به مقدار 1 میلیگرم در لیتر پیشگیری: واکسیناسیون
برنامه واکسیناسیون پیشنهادی جهت پیشگیری در جوجه های گوشتی :
روش واکسیناسیون | نوع واکسن | سن | |
اسپری یا قطره چشمی | H120 | 91/4 | یک روزگی |
قطره چشمی | H120 | 91/4 | 16- 14 روزگی |
آنفلوانزای فوق حاد طیور:
آنفلوانزای فوق حاد طیور یک بیماری ویروسی پرندگان می باشد. ویروسهای آنفلوانزا دارای 3 نوع تیپ C,B,A می باشند. در طیور فقط تیپ A می تواند ایجاد بیماری نماید. این تیپ علاوه بر طیور، سایر حیوانات از جمله خوک، اسب و همچنین انسان را درگیر می نماید.
مخازن بیماری: پرندگان وحشی و آبزی می توانند بدون اینکه خود مبتلا به بیماری شوند، ویروسهای آنفلوانزای طیور را با خود جابجا کنند. خوک به عنوان میزبان واسط ویروسهای آنفلوانزای طیور و پستانداران می باشد.
میزبانها ( پرندگان حساس به بیماری): مرغ و خروس، بوقلمون، مرغ شاخدار، پرندگان زینتی، پرندگان وحشی و شتر مرغ از پرندگان حساس به بیماری می باشند.
علائم بیماری در طیور:
1- شروع ناگهانی تلفات با روند افزایش در گله؛
2- انتشار ناگهانی بیماری در گله؛
3- بیحالی شدید، پژمردگی و دور هم جمع شدن گله؛
4 – کاهش شدید مصرف دان؛
5- افت ناگهانی و شدید تولید تخم مرغ روزانه؛
6- علائم تنفسی حاد؛
7- سیاه شدن و خونریزی تاج، ریش و ساق پا.
نحوه انتقال بیماری:
1- تماس با پرندگان وحشی و پرندگان آبزی آلوده؛
2- تماس با طیور آلوده؛
3- از طریق کفش، لباس، خودرو، آب، دان و مدفوع و بستر آلوده؛
4- سگ و گربه به عنوان ناقلین مکانیکی؛
5- تهیه دان از منابع غیر مطمئن بخصوص کانونهای آلوده؛
6-پراکنده شدن کود مرغداری به محیط اطراف؛
7- عدم پاکسازی و ضد عفونی کامل محل نگهداری مرغ و لوازم و تجهیزات قبل از پرورش جوجه.
راههای پیشگیری از بیماری:
1- جلوگیری از ورود پرندگان وحشی به محل نگهداری مرغ از طریق نصب توری و ترمیم خرابیهای آن؛
2- رعایت اصول بهداشتی و امنیت زیستی در مرغداری های صنعتی؛
3- ضد عفونی کامل محل پرورش مرغ و تجهیزات آن قبل از جوجه ریزی؛
4- ممانعت از ورود حیوانات دیگر به عنوان ناقلین مکانیکی به محل پرورش مرغ؛
5- اعلام هر نوع کاهش شدید مصرف دان، کاهش شدید تولید یا افزایش تلفات به نزدیکترین پست دامپزشکی.
توصیه های مهم بهداشتی:
1-خودداری از شکار و نگهداری پرندگان مهاجر و بومی آبزی؛
2- اهالی روستاها از رها نمودن مرغهای بومی و دیگر ماکیان بصورت چرای آزاد خودداری و آنها را در مکانهای سر پوشیده نگهداری نمایند چون امکان انتقال بیماری به طیور بومی از طریق تماس با پرندگان وحشی وجود دارد؛
3- صاحبان طیور بومی در صورت مشاهده تلفات در طیور، مراتب را سریعاًبه نزدیکترین پست دامپزشکی اعلام نمایند؛
4- عدم تهیه گوشت مرغ از مراکز غیر مجاز و عرضه کنندگان و کشتار کنندگان دوره گرد ؛
5- گوشت مرغ مصرفی خود را بصورت بسته بندی شده تازه یا منجمد و از مراکز مجاز تهیه نمائید.
بدون دیدگاه